Do tego wiersza przyciągnęła mnie tematyka językowa, która zawsze dziaał na mnie jak magnes.

Byłam ciekawa, czy w tym tekście język to tylko narzędzie komunikacji, czy coś więcej.

W sumie niby nic odkrywczego, ale jednak.

Wszystkie znane języki okazują się zbyt ułomne, aby peel i adresat liryczny znaleźli część wspólną zbiorów (brak szansy na konsensus), więc próbują podpierać się językiem wymyślonym, jak protezą. Może tym razem uda się tak wyznaczyć nowe granice świata (tutaj - chyba świata emocji), że rozmówcom uda się spotkać w połowie drogi.

Najbardziej nośna okazuje się jednak cisza. Paradoksalnie, tą upragnioną częścią wspólną okazuje się rzeczywistość (wciąż interpretuję - emocjonalna) widziana jako continuum, w którym możliwości są jeszcze nieograniczone, nie zawężone do tego, co nazwie język.

Z wiersza pozbyłabym się ostatniego wersu, jest zbyt dosłowny i niepotrzebnie pokazuje czytelnikowi łopatologicznie, co Autor miał na myśli i banalizuje całość.

Wiersz dla mnie zaskakująco na plus, jak na dolną półkę. Choć warto byłoby trochę jeszcze popracować nad obrazowaniem i wyzbyć się tendencji do tłumaczenia wprost własnych myśli.
Lepsze są niedopowiedzenie, sugestie.

Pozdrawiam,
The Meanest Cat.