Mądra, zacna strofa.



Ta już trochę za bardzo moralizująca.
I nie pasuje mi "cement". Kojarzy mi się z czymś ciężkim, twardym, nieprzyjemnym, czymś, co wyklucza właśnie najważniejszy element w patchworkowych związkach - dopasowywanie się, elastyczność, umiejętność pójścia na kompromis.
Zabetonowanie się to droga do katastrofy.
Kręgosłup jest podporą, filarem, ale musi być ruchomy, amortyzować ruchy, upadki, ciosy.
Każdy związek, a patchworkowy szczególnie, musi mieć przestrzeń na przemiany, ewoluowanie i pewną "ruchomość".
Potraktowany cementem kręgosłup przestanie pełnić swoją funkcję i w końcu trzaśnie.
Poszukałabym czegoś innego.



Drugi wers ładny poetycki.
Witraż to też rodzaj "patchworku" ze szkła, układanki z drobnych elementów, które dopiero zebrane w całość, nabierają znaczenia i życia.
Poszłabym w tym kierunku, to byłoby obrazowe. Szkoda, że reszta strofy została zdecydowanie za bardzo nacechowana psychologizmem.
Różnice płci, wieku - brzmią jak z przemówienia jakichś równościowych aktywistów.



Ostatnia zwrotka pozytywna, optymistyczna. Nawiązanie kolorystyczne do światła przesączonego przez witraż z poprzedniej - udane.

W wierszu jest, w mojej ocenie, spory potencjał.

Pozdrawiam,
The Meanest Cat.

NB. Dodając ocenę do wiersza nie patrzę, czy to dwója, czy piątka, bardziej sugeruję się opisem: przeciętne, dobre, świetne, itp. Oczywiście, jak w przypadku każde ilościowej skali, jest ona niewystarczająca, ale przecież po to pisze się także komentarze.

Cat.

Ogólnie mądry wiersz. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji, ale wiem ile wysiłku potrzeba, by dbać o bliskich, codziennie scalać rodzinę, służyć rodzinie. Jest to proces, który za życia praktycznie się nie kończy..