Lubiłem szpaler starych lip poza wsią, wzdłuż drogi do pałacu.

Miał już wszystko poza sobą, jak czytana prze ze mnie literatura.

Potrzebowałem kilku okrążeń upartej architektury, chronionej fosą,

żeby na postawiony kołnierz płaszcza nałapać jesiennego wiatru.

Ostrzejszego od muzyki, przy której powinienem był dorastać,

a nie na marginesie świeżego śniegu.

Bez zadłużeń chwilówkami przy pierwszym głodzie życia,

pośród spraw zabezpieczonych jedynie ostatnią myślą.

Aż stanę w końcu przed zamysłem Boga,

nieprzysposobionego przez ludzi.

Może nie za późno, żeby pośmiać się z siebie i nirwany.

/Pałac Radomierzyce, Radomierzyce - zdjęcia (polska-org.pl)

Po remoncie, nieużywany, znów niszczeje./