Za tym nim większość pokazała twarz

Wygodnie siedziało się w tej ciemnocie.

Jak pośród, wojen, biedy, pogrzebów, pandemii

szedłem na rower, jakby jutra miało nie być

choć wiek mój młody i jurny jak nigdy.

Jak spotkałem cię po paru latach

Wtedy wydawało się niczym przeznaczenie.

Jak zaćpałem się złamanym sercem

jak ledwo żyłem po dziesiątce (chodź zaraz półmaraton robię),

Jezu, wtedy to dopiero żyłem.

Za tym, jak jeszcze tyle nie rozumiałem

Ach, w ten byłem taki bystry.

Za czuciem się wybranym, będąc ofiarą

wtedy machnięciem ręki mogłem wszystko zwalić na los…

choć tu to bardziej strach przed zmianą, niż nostalgia.