Bez rozgłosu i burzliwych scen, a popatrz
jak młodnieje z każdym sezonem. Koścista sosna
z białych lasów Kalifornii, jedyna sprawiedliwa
między licznym potomstwem, w spokoju przyjmuje
poselstwa poddanych, karcąc podlotki
- do czego to podobne, tak długo szukać szpilki
wypełniać runem kolejne poduchy?
 
Druhny pogodzone z dolą łapią rzuconą wiązankę.
Której się dostanie, łamie głos i opuszcza głowę;
czasem zdarza się, że ktoś zapali ogarek
i pada blady strach. Nie znają do końca ognia
który je trawi, ani dymnych znaków
z dalekich stron, a przecież oswojone jak domowe kotki
podchodzą potulnie, dając się głaskać.
 
Pomruk z głębi ziemi przechodzi jednak daleko.
Zwińmy się w kłębki  i prześpijmy koniec - pewnie można
ubiec los, przekonując, że to nie o niego chodzi
a ona, dobra kobieta między szemranymi typami
kiedy trzeba, wyniesie pogorzelca ze zgliszcz.
 
Widać zaplątane między włosami i suchym igliwiem
płomienie, plany wykonane z górką i uparte milczenia świadków
– zważcie jak łatwo jest się dopasować do pudełka zapałek;
łebek przy łebku, tylko żeby zobaczyć
co może być zamiast, kiedy w końcu postanowi nas spławić.