Masz swój styl i jesteś temu wierna.
Tylko te krótkie impresje, nie oddają tzw. poezji ducha.
Mnie się podoba.
No!

Niech poezja będzie twoim lekarstwem, na troski twoje. co do Boga miałbym wątpliwości. On ci nie pomoże. Jako facet. Licz na siebie i nie w padaj w depresję. Dobrze mieć przy sobie drugą osobę.

To żaden wiersz, lecz szybkie wyrażenie swojej myśli - krótkotrwałej, spontanicznej. Taki raptowny podmuch wiatru...który nie można nawet nazwać wspomnieniem.
W kilku słowach wyrażona nostalgia - to jedyny plus

Ilekroć czytam o kochaniu, wiem, że takie wiersze piszą wrażliwi ludzie, świadomi swego słowa i togo, jaki oddźwięk będzie po drugiej stronie u czytacza.
Co z tego wyniosą, bo?
Bo gdy pisze się sercem, pisze się całkiem inaczej niż intelektem - takie wyrozumowane utwory, pełne karkołomnych metafor-potworków omijam szerokim łukiem jako coś dziko mi obcego.

Dlatego, Violu, wracam znów do Twojego kramiku z szortami, i wiem, na co liczyć.
W poezji stawiam na prostotę, bo w niej tkwi całe piękno liryki, zwłaszcza miłosnej, bo winna być ona jak podanie ręki, jak pocałunek pod jemiołą...
Masz ciekawy styl i to mnie przyciąga.
Nie silisz się na metajęzyk, a operujesz slajdami, które razem układają się w ciekawą układankę.

Bo o kochaniu nie każdy umie pisać, Ty wiesz, jak to się robi

Bardzo udana miniatura. Wpisuję się więc na listę obecności i gratulacji za udany wiersz