Nie przynoś moim snom najpiękniejszych w tym roku kwiatów. Nie wręczaj życia, które wcześniej należało do ciebie. Moje ciało jest dziś pamiątką po zeszłorocznych łzach, wspomnieniem, dla jakiego warto pokochać jeszcze jedno niebo, niespodziewany zachód słońca. Nasza bliskość, ubrana w westchnienia, przepełnia poplątane myśli, wiecznie nieposłuszne zmysły.

Kiedy nasza bliskość odetchnie wspólnym powietrzem, a łzy odnajdą się nawzajem - zaśnie w nas pośpiesznie przedwczesny poranek, zapadnie w sen ból, dla którego dedykujesz ten wytworny poemat. Proszę, zatrzymaj się choć na chwilę, choć na wieczność. Naucz mnie, jak należy delektować się przyszłością, która wreszcie znalazła idylliczny sens.

Po prawej stronie czeka na nas rozpostarte okno; po lewej - zamknięte szczelnie drzwi. Czy to, co dostrzeżesz w obliczu samolubnego kłamstwa, będzie miało odwagę stać się jednością z przyszłorocznymi konstelacjami? Czy to, co daje nam jeszcze jedno przywidzenie, to oaza, przy jakiej warto czasem się zatrzymać?

Zapisz na swoich zmiętych ustach mój pocałunek - niech będzie najpiękniejszym urojeniem. To, do czego przyznajesz się bez czcigodnego lęku, to tylko garstka gwiazd, które spadły zbyt wcześnie. Zbyt wcześnie wyrzekły się samotności. Nie, to nie przypadek niesie uśmierzenie przygodnym pragnieniom. To nie obojętność przypomina nam o lepszej nocy. Zanim zaśniesz, pozwól mi odgadnąć ciszę swego serca.