Od końca świata na pewno oczekujemy
jakiejś premii za cierpliwość. Dożyć swoich czasów
nie zawsze przecież wystarczy jak zasłużony
wypoczynek, choćby i pod czarnoleską lipą
 
która nawraca zbłąkanych: nie idźcie tą drogą
a zwłaszcza ty Czerwony Kapturku. Wiem
dobrze się kończy, ale to tylko alternatywna historia
sfałszowana przez zatroskanego skrybę.
 
Naprawdę wilk do dzisiaj nosi w sobie kamienie
szorując brzuchem po szutrowych bezdrożach
i kiedy skóra się przetrze, spadną na nas wszystkie
a on jak balon wypełniony helem wzleci w pełnię.
 
Wszystkie psy świata wyją w nim, otwierając
szeroko pyski i nawet ten przywiązany burek
który wydeptał tak wielkie halo wokół budy
gotowy zerwać się w każdej chwili na jedno
 
jego skinienie. Od końca świata oczekujemy
wierności kalendarzom, ale czy to w ogóle możliwe
żeby stworzenie rozpadło się na obraz i podobieństwo
w jego źrenicach, kiedy patrzy nam prosto w oczy.