Dzień dobry Tetu
Oj, oj, nie zamarzniesz wraz z piekłem, nie zamarzniesz, skąd w ogóle pomysł, że może zamarznąć, skoro cały czas je "karmimy".
Skała - fundament wiary, na którym powinniśmy zbudować nasze życie, staje się w Twoim wierszu, słupkiem startowym(jak na basenie) - trampoliną do skoku, może nawet nowym "wyścigiem szczurów", w samobójczych zawodach o to, kto pierwszy rozbije się, o ścianę obojętności.
Wątpisz Tetu, pełna goryczy zawodu - to takie ludzkie. Może nawet wyrzekniesz się Go, wiele razy więcej, niż zdarzyło się to Piotrowi, zresztą i on pewnie wątpił każdego dnia, a może nawet, gdyby wiedział, jak wypaczony zostanie jego przekaz, to samotnie wypłynąłby na środek jeziora i nie wrócił. Ta, nieustanna walka w naszej głowie, będzie się toczyć zawsze - tam piekło i tam niebo. A śmierć? To rozwiązanie, spokój i prawda - po co była ta cała droga! No chyba, że ktoś się tego wyrzeknie i wyrzeknie się siebie - piekło w jego głowie/duszy będzie już zawsze... chyba, chyba że Ty "Małgorzato" zlitujesz się, jak nad "Friedą" i wybaczysz, wszak jesteś "Królową balu"(M i M).
To ziarno było, nie plewy i na zawsze rozkwitło, na przekór "chorobom"... Także w Tobie.
Podobało mi się.
Pozdrawiam tęczą(na znak pokoju i pojednania) - Zbyszek
P.S.
No tak, jest jeszcze taka możliwość, że zwracasz się do bliskiej Ci osoby(może zmarłej), a nie do Św. Piotra. Zwątpienie w sens życia jednak, tak wiele się nie różni.

Postawa nie do końca zrozumiałej grzesznicy wobec cierpliwego mędrca jako pomysł wypada dosyć sztucznie. Wiersz nasuwa skojarzenia z Sakramentem Pokuty, ale też okultyzmem, choć z drugiej strony jest niewinny, ba ukazuje stan, którego każdy chyba doświadczył, czyli chwilę gorzkiej refleksji nad swoimi czynami i tak, jak dobrze mieć wtedy wsparcie drugiej osoby. W tekście odkrywam na wpół zamierzoną nieporadność, nie do końca zredagowane wypowiedzi, niektóre wieloznaczne. I na tym plusy się kończą. Minusem jest anioł, bo te stworzenia nie powinny występować w wierszach. Czemu? Anioł jest takim bezdyskusyjnym symbolem nobliwości, który zamyka wszystkim usta, bo nie można już nic dodać. A poezja to ciekawe szczegóły, nieoczywiste konstrukcje słowne, metafory dające coś do myślenia.