Dzień dobry Tetu
Oj, oj, nie zamarzniesz wraz z piekłem, nie zamarzniesz, skąd w ogóle pomysł, że może zamarznąć, skoro cały czas je "karmimy".
Skała - fundament wiary, na którym powinniśmy zbudować nasze życie, staje się w Twoim wierszu, słupkiem startowym(jak na basenie) - trampoliną do skoku, może nawet nowym "wyścigiem szczurów", w samobójczych zawodach o to, kto pierwszy rozbije się, o ścianę obojętności.
Wątpisz Tetu, pełna goryczy zawodu - to takie ludzkie. Może nawet wyrzekniesz się Go, wiele razy więcej, niż zdarzyło się to Piotrowi, zresztą i on pewnie wątpił każdego dnia, a może nawet, gdyby wiedział, jak wypaczony zostanie jego przekaz, to samotnie wypłynąłby na środek jeziora i nie wrócił. Ta, nieustanna walka w naszej głowie, będzie się toczyć zawsze - tam piekło i tam niebo. A śmierć? To rozwiązanie, spokój i prawda - po co była ta cała droga! No chyba, że ktoś się tego wyrzeknie i wyrzeknie się siebie - piekło w jego głowie/duszy będzie już zawsze... chyba, chyba że Ty "Małgorzato" zlitujesz się, jak nad "Friedą" i wybaczysz, wszak jesteś "Królową balu"(M i M).
To ziarno było, nie plewy i na zawsze rozkwitło, na przekór "chorobom"... Także w Tobie.
Podobało mi się.
Pozdrawiam tęczą(na znak pokoju i pojednania) - Zbyszek
P.S.
No tak, jest jeszcze taka możliwość, że zwracasz się do bliskiej Ci osoby(może zmarłej), a nie do Św. Piotra. Zwątpienie w sens życia jednak, tak wiele się nie różni.

Postawa nie do końca zrozumiałej grzesznicy wobec cierpliwego mędrca jako pomysł wypada dosyć sztucznie. Wiersz nasuwa skojarzenia z Sakramentem Pokuty, ale też okultyzmem, choć z drugiej strony jest niewinny, ba ukazuje stan, którego każdy chyba doświadczył, czyli chwilę gorzkiej refleksji nad swoimi czynami i tak, jak dobrze mieć wtedy wsparcie drugiej osoby. W tekście odkrywam na wpół zamierzoną nieporadność, nie do końca zredagowane wypowiedzi, niektóre wieloznaczne. I na tym plusy się kończą. Minusem jest anioł, bo te stworzenia nie powinny występować w wierszach. Czemu? Anioł jest takim bezdyskusyjnym symbolem nobliwości, który zamyka wszystkim usta, bo nie można już nic dodać. A poezja to ciekawe szczegóły, nieoczywiste konstrukcje słowne, metafory dające coś do myślenia.

Wielkie jest Jego miłosierdzie. Piotr nie jest zbawcą, lecz tylko wykonawcą. Choćbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo nie ma takiej ciemności, która zdoła pochłonąć Jego światłość.
Zawsze można zacząć od nowa, w każdej chwili możemy się nawrócić. Ludzkie słowa można przedawkować i to tak, że naprawdę mogą być śmiertelne. Słowa Bożego nigdy za wiele. Każdy z nas rodzi się z sumieniem dzięki któremu potrafimy oddzielić ziarno od plew. Tylko,że często głos sumienia jest zagłuszany przez drzemiące w nas demony, a Anioł faktycznie nie zawsze podsuwa nam gotowe rozwiązanie. Wtedy rodzi się pesymizm, którym przepełniony jest ten wiersz. W takim stanie najprostszym rozwiązaniem jest czekanie aż przyjdzie po mnie we śnie i zabierze moją zlodowaciałą duszę.

Pozdrawiam

Mad.