Stan, jakbym słuchał ballad Franka Sinatry, który nagrał wiele piosenek o samotności, o loserach, o facetach, którzy topią ból istnienia w whisky.
Opisałeś to fenomenalnie, i ten koszmar samotności, najgorszej z chorób.

W Twoich wersach zaklęte jest cierpienie.

Bo tylko kochając jesteśmy w pełni ludźmi, tylko wtedy się spełniamy, kiedy jesteśmy komuś potrzebni.
A miłość?
Czym ona jest?
Jest dawaniem i każdy kto jej zaznał wie, że lepsze to od brania.

A samotność?
To pieprzona seria rutyn, w których zamknięty jest smutny żywot samotnika.

I wszystkim, co ma, to wspomnienia i życie w poczuciu, że nic dobrego go już nie spotka.
I zamknięcie się w sobie, a przecież mężczyzna po przejściach i kobieta z przeszłością, jak śpiewał ongiś polski bard, mogą stworzyć udany związek.

Wierzę w kochanie.

W to, że przeznaczenie potrafi odmienić życie samotnika.
Tylko musi wyjść mu naprzeciw i nie zamykać się w swojej skorupie.

Dobry wiersz, bardzo obrazowy i uniwersalny