Cześć Michał
Nie wiem, czy mi jeszcze nie odwaliło, mam nadzieję że nie, ewentualnie pozytywnie zwariowałem. A staram się coraz prościej przekazywać przemyślenia. Tak samo tutaj, stary wiersz odchudziłem. Widzisz Michale, lubię impresjonistów, ekspresjonistów, oczywiście nie wszystkich, tak samo surrealistów i kubistów ale w malarstwie i grafice, czasem rzeźbie, jednak nie w literaturze. Najgorsze, jeśli ktoś piszący tak sobie, utwierdzi się w przekonaniu, że tworzy coś nowego, jest "awangardą poezji". Miałem ochotę wreszcie wygarnąć, naszemu wspólnemu znajomemu, że to nawet nie jest kubizm, a na pewno nie j. polski, przynajmniej jeśli chodzi o gramatykę i stylistykę. Napisałem komentarz, by po pół godzinie usunąć, bo był tak dokładnie piętnujący, że pewnie wyleciałbym z PP z hukiem, a tego nie chcę, więc znowu będę milczał, "strojąc się na pogrzeb".
Dziękuję Ci Michale za odwiedziny i poczytanie i do zobaczenia u Ciebie - Zbyszek

A może tak jakieś konkrety, bo z takiego "hasłowego" komentarza, nijak nie można stwierdzić, co piszący go miał na myśli.
Pozdrawiam

Nie, nie o to chodzi w tym wierszu i nie mam jakiś tam wydumanych ambicji, czasem tylko niepotrzebne nerwy targają człowiekiem. Nawet do Ciebie nie mam już pretensji, chociaż nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak mnie ukłułeś.

Tym bardziej Cię przepraszam Aniu, byłem przekonany, że mam do czynienia z mężczyzną. A Anna, to imię mojej ukochanej bratanicy, z którą straciłem kontakt. Tak, trochę się wówczas nałożyło ale to trzeba by było znać historię powstania, tamtego wiersza, by zrozumieć mój gniew.

Wśród moich zdjęć na PP jest jedno, które ilustruje ten wiersz.
Czy pomaga? Tak, zdecydowanie tak ale nie tylko poezja. A jestem Zbyszek.

Gdy zbyt mocno trzymamy daną rzecz, zaczyna nas ranić. Czasem warto puścić...
Pozdrawiam serdecznie