Od rana do wieczora liczby, mnogość zer.
Świat się kończy – odkorkowuję butelki smak,
i niech szlag trafi poprawność.

W moim wieku? Co za pytanie.

– Kto dziś potrafi utulić lwa, i wylizać bobra?
Pokojowa ma uśmiech Giocondy – „ej,
pościel zmieniam już trzy razy w tygodniu
i kto mi zapłaci?

Dwieście metrów do nieba, taniec w deszczu
i mój pokój.

Zabawa wciąż trwa.

Za oknem mgła, rozmyte kontury drzew,
ciemno. Uwielbiam takie chwile, ciepło kominka
i szklanka zimnej whisky. Po ścianach pełzają
cienie, słychać tylko palącej się brzozy trzask.

Otwieram okno na tę niespokojną noc.
Pomruki burzy. W oddali ujadanie psa. Wracają
wspomnienia zakrapiane deszczem.

Nie wiem, czy zasłużyłem sobie na bilet do raju?
Zdradzałem – często samego siebie. Ale co z tego?
Wciąż tu jestem.

W twoim wieku? A cóż to za pytanie!

Życie
i taka noc nie będą trwać wiecznie.