Wiersz wydaje się składać z kilku niezwiązanych ze sobą fragmentów, które wprowadzają różnorodne tematy i nastroje. Zastosowane sformułowania są często ironiczne, a język ma ekspresywny i odważny charakter.

W pierwszej linijce wiersza pojawia się stwierdzenie "pamięć jest śmiercią natchnienia", które sugeruje, że pamięć może ograniczać kreatywność i ożywczą siłę. Jest to silne i niekonwencjonalne przesłanie, które wprowadza czytelnika w wiersz.

Następnie autor porusza temat snu, przedstawiając kategoryczny zakaz snu i ironiczną krytykę nadmiernego lenistwa. Wykorzystuje również wyrażenie "gardzę - więc jestem!", które odwołuje się do słynnego powiedzenia Kartezjusza "myślę, więc jestem", ale tu autor odwraca sens i podkreśla swoje gardzenie.

W dalszej części wiersza pojawiają się wątki substancji psychoaktywnych i ich wpływu na percepcję czasu i światła. Autor gra z ideą efekciarstwa i wprowadza element absurdalności, sugerując, że czasem konieczne jest sięgać po niestandardowe metody, aby doświadczyć pełni życia.

W kolejnych fragmentach wiersza pojawiają się rozmyślania na temat egotyki, bezsenności, wspomnień i ich kruchych form. Autor wykorzystuje obrazy ceramicznych kształtów, które traktuje delikatnie, ale jednocześnie ciska kamieniami, co może symbolizować zderzenie z rzeczywistością i próbę przytulenia się do ulotnych wspomnień.

Na końcu wiersza autor wyraża chęć uczczenia zakończenia cierpienia lub tortur, co sugeruje nadzieję na ostateczne uwolnienie lub ukojenie.

Wiersz wzbudza silne emocje i zawiera wiele niekonwencjonalnych obrazów oraz ironicznych odniesień. Zawiera również niektóre motywy filozoficzne i refleksyjne.

Podsumowując, wiersz 'Konwejer' wykorzystuje język pełen ekspresji i ironii, eksploruje różne tematy i wprowadza czytelnika w surrealną podróż przez różne nastroje i obrazy. Jest to wiersz, który wymaga od czytelnika otwartości na niekonwencjonalne interpretacje i pozwala na różnorodne odczytania jego przesłania.

Brawo!