Piękny, wzruszający wiersz, z gatunku takich, które się długo pamięta.
Jakże zwyczajnie i czule oddałaś przechodzenie "z jednego pokoju do drugiego".
Nie mówisz "żegnaj", ale "do zobaczenia kiedyś po tamtej stronie..."

Wśród lichoty, jaka zalega górną półkę, najczęściej bez żadnych komentarzy, ten wiersz uważam za świetny, bo dotyka czułych strun serca, mówi o tym, o czym kiedyś wszyscy usłyszymy- o odchodzeniu, o cierpieniu, jakie pozostaje żywym.
Ci, którzy są już "po drugiej stronie" spotykają Boga i cieszą się tym, że mogą spotkać tam tych, którzy odeszli przed nimi.
Bo czym jest życie ziemskie?
Chwilą w drodze do wieczności.

Wiersz dotknął mnie bardzo, więc daję mu najwyższą ocenę i dziękuję za niego.

Dzień dobry Ewo
Przepiękny wiersz, wspaniale nawiązujący do poprzednio przeze mnie komentowanego "Tam czerwień sięga", jakby był dalszą częścią, kontynuacją lub konsekwencją - braku promieni słońca, życia w ponurych blokowiskach, gdzie tylko wegetacja i powolne oczekiwanie na śmierć. Pięknie ujęta miłość i pustka po stracie, tak bliskiej nam dotąd osoby. Zupełnie nie przeszkadza mi, w przeciwieństwie do innych wierszy, innych autorów, rozwlekła forma wiersza. Uważam, że tu jest OK, takie stopniowanie myśli, uczuć, bólu. Bólu, który sam znowu niedawno przeżyłem, właściwie to jeszcze odczuwam, może dlatego też, Twój wiersz, tak bardzo mnie poruszył.
Tak, jak poprzednio, dostrzegam Twoją krzywdę w ocenie Redakcji. Nie zawsze ważna jest "techniczna" strona wiersza, czasem ważniejszy jest przekaz, to co niesie jego zapis, całościowy wpływ na czytelnika. A ten jest znakomity!
Pozdrawiam Cię serdecznie - Zbyś
P.S.
Tak przyszło mi jeszcze do głowy - trafiony bez pudła tytuł, który przyciągnie "durniów", oczekujących jakiś "wynurzeń" pustej, zakochanej lalki, a zobaczą kawał autentycznego, innego uczucia ;-}