Grobowce postawione za życia

dają pewność,

że blichtr nie opuści na wieki wieków.

I, cóż za oczywistość, cisza

zafałszowana na trąbce.

Mnie natomiast zawińcie w czarny papier,

kopcie głęboko, obym nie wyszedł,

mocno przeterminowany, na światło.

Nie tylko dzienne.

Jeśli ktoś zechce może odwiedzić grób,

koniecznie bezimienny, niech zanosi się śmiechem,

pije, śpiewa, tańczy, byleby nie czytał wierszy.

Zresztą obojętne, tak czy inaczej już nie będę

w stanie wzruszyć ramionami,

wygłosić paru głupich uwag tym bardziej.

Spocznę, prawie na pewno

to nie będzie światłość wiekuista.

1883. Pokój bez widoku