Stara pieśń żołnierska

Zmilkły echa kopyt, dobiegł końca bój,
Już nie śpiewa nikt bojowych pieśni,
Dno kociołka całe w dziurach jest od kul,
Markietanka młoda martwa leży.

Wielu z nas straciło życie w ogniu walk,
A i wrogów wielu też poległo,
My jeszcze żyjemy, choć co drugi -wrak,
A zginiemy – wprost do raju wezmą.

Skołatana głowa. I na spuście dłoń.
Dusza jakby z rajem już się wita,
Po co nam na piasku listy pisać krwią?
Przecież nikt ich nigdy nie przeczyta.

Przy mogiłach bratnich smutek trzyma straż,
W zagajnikach pełno wiecznych kwater,
Zmarli już nie cierpią, minął ból i strach,
Śpią, lecz oczy mają wciąż otwarte.
 
Śpijcie sobie, bracia, życie naprzód mknie,
Nowi się pojawią komendanci,
I żołnierze nowi zasną wiecznym snem
Na kwaterach pośród innych braci.
 
Śpijcie sobie, bracia, wszystko wróci znów,
Bo w przyrodzie wszystko się powtarza -
Słowa, miłość, wojna, krew i jazgot kul,
I nie będzie czasu, by się bratać.

Старинная солдатская песня

Отшумели песни нашего полка,
Отзвенели звонкие копыта,
Пулею пробито днище котелка,
Маркитантка юная убита.

Нас осталось мало - мы, да наша боль.
Нас - немного и врагов - немного.
Живы мы, покуда, фронтовая голь,
А погибнем - райская дорога.

Руки - на затворе, голова в тоске,
А душа уже взлетела, вроде,
Для чего мы пишем кровью на песке?
Наши письма не нужны природе.

У могилы братской грустные посты
Вечные квартиры в перелеске.
Им теперь не больно, и сердца чисты,
И глаза распахнуты по-детски

Спите себе, братцы, все придет опять.
Новые родятся командиры,
Новые солдаты будут получать
Вечные казенные квартиры.

Спите себе, братцы, все вернется вновь,
Все должно в природе повториться,
И слова, и пули, и любовь, и кровь,
Времени не будет помириться.

1973 г