Całkowicie kupiło mnie ostatnie słowo, które w zestawieniu z czasownikiem "uprawialiśmy" daje piorunujący efekt. Całość refleksyjna, oniryczna.
Haczy mi jedynie jeden moment:

Ale bardzo możliwe, że wyobraźnia podsuwa mi mylący obraz, na którym się zafiksowałam. Bo słowo "uwalnia" sugeruje mi, że coś było w bezruchu (uwięzione), natomiast "ulatujące" sugeruje ruch w czasie teraźniejszym (w momencie uwolnienia). Nie wiem, czy udało mi się klarownie wytłumaczyć co mi się uroiło.

Po namyśle, jestem w stanie sobie wyobrazić inną sytuację, uzasadniającą taki zapis (uwięzienie w ruchu), ale to pierwsze wrażenie wydaje mi się naturalniejsze.

Tak czy inaczej, to bardzo dobry wiersz, z przyjemnością się przy nim zatrzymałam.

Faktycznie ostatnie słowo miażdży - wywołuje refleksje.
Wiersz oniryczny, ulotny, bardzo Twój.
Ja lubię wracać tam, gdzie mi było dobrze już - czyli do Ciebie, jakby zaśpiewał śp. Zbyszek Wodecki, i ja mam tak, gdzie zaznałem dobra, tam chcę być znów.

Wiersz w Twoim stylu, nic dodać, nic ująć.
Wszystko uszyte jak ślubne ubranko.

Wchodzi pod skórę, by tam pozostać, i w nerw, by go dotykać.
Ja lubię taką poezję, bo nic mi nie narzuca.
Jest lekka i prosta i poprzez to ulubiona.

Czytało się świetnie i mam nadzieję na dokładkę