Dzieci i ryby
 
Tak wiele milczenia udało mi się nazbierać
przez ciągnące ze wschodu dni, że spokojnie
mogę zasiać pole na wzgórzu. Południowa wystawa
i słońca tyle, że od rana do wieczora
trudno znieść je całe z góry, więc pobrzmiewa
jeszcze przez długie, ciemne godziny
dzwoniąc o dach miedzianą łuską.
 
Wystarczy poczekać, wczuwając się w kompozycję
zmiennych fal, żeby poprzez pory zsypało się całe
suche ziarno. Przychyliłeś nieba i nie wiem
jak inaczej mogę się odwdzięczyć, niż biorąc je
na swoje barki. Puszczam z biegiem rzeki
wierząc, że nie przebrałam jeszcze miary
i woda szemrze wyrozumiale, gładząc ziarnka piasku
bo czas już będzie wiedział co zabrać, a co zostawić.
 
Idzie na deszcz
 
Powinieneś być tutaj od dawna, kiedy kwitł łubin
i gdy z uschniętego grochu wyciągałam gałęzie 
aby rzucić na stertę w kącie ogrodu. Jak bardzo
wtedy przydałaby się twoja powściągliwość
którą otaczałeś mnie niby troskliwym ramieniem.
 
Zbiorę teraz laski rabarbaru, potnę w kostkę
i wrzucę do wrzącej wody, żeby ugotować
krzepiący napój, a później spróbuję dosięgnąć gałęzi wiśni
aby zerwać kilka listków na posłanie dla ciebie.
Może zauważysz mnie i odwrócisz głowę.
 
Wiem, daleko można sięgnąć, lecz czy aż tak?
Zastygam i nasłuchuję  odzewu, ale tylko perliczki
podnoszą zgiełk; drąc ziemię, kłócą się
o wygrzebaną rosówkę i skaczą sobie do oczu
a ja, patrząc na nie, zdmuchuję z talerzyków ptasi puch.