Wciąż się mijamy – niewyraźne cienie, zbłąkani wędrowcy
na ścieżce, gdzie samotność odkłada się żalem, a pod stopami
chrobocze potłuczone szkło. Poduszka nie pachnie już tobą,
a śliwowica straciła swój smak.

Odeszło tyle kochających serc, ust i pragnień. Zostały rany.
Krwawa pustka, aż po horyzont – łany zapalonych świec.
Każdy miał kogoś – a jak nie, to go wymarzył.

Kiedy budzi cię w nocy dziwny niepokój, cisza naznaczona
wyciem psa, skowytem zwierza, nie bój się, otwórz oczy,
wypowiedz imię, którego już nie ma, przytul magię,
ktoś otwiera ramiona, szepcze twoje imię, tęskni.

Wciąż się mijamy.