Niezwykle barwny wiersz, gdzie namiętność miesza się z realem, gdzie lekki erotyzm daje o sobie wyraźnie znać.
I ta warstwa natury, która towarzyszy kochaniu, bo jakże mogłoby by być inaczej?
Tylko w koegzystencji z przyrodą w miłości możemy dać z siebie wszystko.
Zapachniało wrześniem, i właśnie wrześniowa miłość bywa tą najpiękniejszą, bo mamy jeszcze powidoki lata, ale już skrycie skrada się jesień, piękna, przemożna w barwy, i nastrajająca do namiętności i spacerów po parku, gdzie gęsto pod nogami kładą się liście...