Z racji tego, że jestem zapalonym abstynentem. Napiszę wiersz o alkoholu.
Pierwszy toast, żeby było ciekawie, każdy następny wers zmusi cię do refleksji.
Drugi toast, żebyś myślał, warto dzisiaj wznieść laur abstynencji, czy związać kolejny dzień z upojeniem.
Trzeci toast, z racji delektacji życia, w trzeźwości. Warto było myśleć ile zyskasz, nie sięgając po kieliszek.
Teraz chwila żeby zapamiętać ten stan, równo piętnaście lat nie pije. Dobrze mi.
Chwila na kolejny łyk ekscytacji błogostanu, stałych dobrych myśli.
Trwaj czasie stabilności emocjonalnej.
Bez górek i dołków, na trzeźwo masz cały dzień dla siebie i kilku małych przyjemności.
Nie wielkie przyjemności, ale stają się sensem postanowienia, do wytrwałości.
W końcu nie robię tego dla kogoś, tylko dla siebie. A tylu ludzi na tym zyskuje.