Wszystko, co do bólu nieznośne,
nie przynosi prawdy,
nie przypomina porzuconego ciała.

Zakochałam się
w twoim śnie, w bolączkach,
na które nie warto czekać.
Poczujmy z całych sił
tę jedną jedyną samotność, tę głuszę,
która jest silniejsza
od zaginionego uśmiechu.

Nie przyznawajmy się do słów,
nie zasłużyły na uosobienie
w myślach.
Moje pragnienia, zbyt mocno
w sobie rozmarzone, prowadzą
w kierunku cienia, pomiędzy łzy,
uronione przez poranne niebo.

Zanim obudzisz się
z mojej tęsknoty,
zanim doświadczysz pełni spełnienia,
nie ograniczaj mnie do smutku,
nie przynoś martwego imienia.

Rozgoryczona napadami lojalności,
rozczarowana blaskiem
u twoich stóp - kołyszę się
leniwie w twoich wspomnieniach,
udowadniam przestrzeni,
że to, co naiwne, nie zawsze musi
zaczynać się od środka.