Porwana sukienka, nagość obleczona w cień,
rozsypane korale. Jak minęła ta noc? Nie pamiętam.
Rozgarniam pustkę, tarzam się w śniegu, oddycham.
Mroźne powietrze iskrzy milionami gwiazd.

Nawroty, półobroty, skok.

Są obrazy, fotografie naszej wyobraźni, odciski
spoconego ciała, pogryzione poduszki. Jest czas
miniony, obecny, przyszły, morze niewiadomych.
Jesteśmy my – spragnieni.

Kto pierwszy wyprze się pokus, snu o sąsiadce,
biczowania godności. Lojalność, wierność – pełna
taca frazesów, wydmuszek – wykastrowane słowa.
Mamy tylko tyle ile nam dano.

Ta whisky pobudza wyobraźnię, ale gasi ego.
W moim fotelu, na wprost kominka, lubię śnić.
Uwielbiam, gdy burza przecina niebo, a szyby
w oknie jęczą pod naporem deszczu.

Lubię śnieżne zawieje, zeszklone obrazy na szybie,
wycie wiatru. Krystaliczną noc.

Swoboda, wolność, anarchia – jak tu nie kochać,
pożądać, pieprzyć, poniżać? Kim chcesz być –
marnym aktorom jest łatwiej, zawsze można udać
orgazm, podniecenie, obniżyć barwę głosu.

Inność – spojrzenie, dotyk, oddech. Aura –
wymyślony przez filozofów obraz człowieka,
jego cień, odbicie w lustrze. Odrzucona kołdra,
iskrzenie ud – skąd ja to znam?

Rozwalcowane, śnieżnobiałe połacie pól,
szarość. Pierwsza nostalgia, skaleczony czas.
Dnieje.