są takie chwile takie miejsca
które potrafią doprowadzić na skraj
dziwnych wydarzeń jakby w inny wymiar
przenieść gdzie tylko nasza niewiedza
wżera się podskórnie
czujesz dreszcze
ale jeszcze nie masz o niczym pojęcia

w głowie tylko czarny kadr
i gonitwa za białym obrazem
bo nie umiałbym ubrać tego ani w róż
ani żaden inny bukiet
niż wyjątkowo zimny i surowy klimat
przeszywający od podnóża aż po szczyt

a od czego się zaczyna?
lub od czego by tu zacząć?
że chciałem wznieść się ponad chociaż raz?
upaść niżej od pozostałych na samym dole?
przecież oba krańce doskonale widoczne
są z obu stron

wspinaczki upadki
z wierzchołków wierzchowców
bez różnicy kiedy gryziesz grunt
masz te same wrażenia
tylko z niby innej perspektywy
na tej samej drodze
z mnóstwem zwężeń
wbudowanych w pamięć
niosącej nurtem pętli czasu
gdzie miliony pociągów
jeżdżą wte i wewte
połączone grubą kreską
bez użycia linijki

a co najciekawsze lub też najsmutniejsze
nigdy poza nią nie wyjadą
czy więc warto próbować?
skoro Ci z góry skazali je na porażkę

chyba jednak zaczynam wierzyć