Kiedy

Kiedy moje nogi wypuściły korzenie

i  wrosłam w ziemię nie byłam ani dębem, ani wierzbą płaczącą,

ani żadnym innym drzewem,

byłam człowiekiem,

którego ręce chcą dotknąć dna nieba.

Kiedy leciałam w przestworzach

nie byłam ani orłem, ani jaskółką,

ani żadnym innym ptakiem,

byłam człowiekiem,

który potrafi latać.

Kiedy się dzisiaj wdarłam nieproszona do Twego snu,

co płynął wolno,

nie byłam ani intruzem,

który niczym kąkol pośród róż psuje efekt w ogrodzie,

ani też niegrzeczną kobietą,

która nie zna zasad dobrego wychowania.

Byłam częścią bajki,

która cienką pajęczyną spowiła twoje powieki.

Lecz teraz, kiedy siedzę na końcu drogi,

tej asfaltowej,

pomiędzy niebem a ziemią

nie jestem sobą,

ani też nie gram żadnej roli, gdyż słowa śpią snem zimowym na dnie mego jestestwa.

Więc nie wiem kim jestem.

A może po prostu nie istnieję?

zdarzają się takie nieporozumienia…