od zawsze byłem wzrokowcem 

co gały widziały i tak dalej
ale podobno widać to na pierwszy rzut

wystarczyło się przyjrzeć  
żeby wydać oczywisty werdykt
„winien każdego spojrzenia”
niewinny by tak nie przewracał ślepiami  



spływała po mnie taka retoryka 

jak lawina  
po górskim zboczu alpejskich tatr
ale nikt nie pomyślał 

że to może być tik nerwowy

albo zwyczajnie byłem tą przysłowiową solą 

która szczypie drażni wręcz wwierca się 

pod powiekę i wywraca do góry nogami 



wywołuje paniczny strach
u naczelnych obserwatorów
i choć posiada on nieprzeniknione i największe
ze wszystkich stworzeń 

to na pojedynek nigdy nie wyzwał 

może stwierdził że kruk krukowi tego nie robi 
albo wcale nie był taki straszny 



nierzadko w kącikach jego trzeszczy

formowała się niewielka 

krystaliczna i idealnie odkształcona 
moim biednym odbiciem łezka  

niczym rosa na kruchych płatkach cyklamenu  



z czasem dotarło do mnie 

co z oczu to i z serca

nieważne kto by to nie był
raz na jakiś czas miewa ludzkie odruchy

nie jestem zepsuty do szpiku 

mogę być jak niedziałający zegar
dwa razy na dzień wskazując dobrą godzinę 

odosobniony przypadek

co walnie prosto z mostu
wyleje poranną kawę
wbije się jak szpilka w gąbkę

to wtedy zanika obojętność   
i cytat „nadstaw drugi policzek”



w DNA wszyscy mamy zakodowaną walkę 

podskórnie wytatuowany krzyż 

zgrabnie przerabiany na krucyfiks 

przybijamy samego siebie

tylko zębów już niewiele zostało