Tyle świętych miejsc, a żadnej prawdy, nawet tutaj na Athos
gdzie wyrozumiała matka przymyka oko na kłótnie i bójki zelotów
a na mnie wcale nie chce spojrzeć, więc sam podchodzę do niej 
w masce i rękawicach, udając, że kroje na kostki kadzidło
 
i układam na słońcu. Nie zauważa jednak, jakby pamiętała
tylko stare czasy, a może to przez luki w pamięci, których tak łatwo
nabawić się mając przed sobą tylu mężczyzn i cele wykute w skale
przekazywane w imię jej jasnej woli. Pani na włościach
 
ale uniesiona ręka nie może się zdecydować – daję czy odbieram.
Myślę, że odejdę  kiedy zaśnie, jak długo można żyć samą waśnią
kiedy nie sposób dochować wiary kalendarzowi, ani wprawić się
w rzemiośle na tyle, żeby zniknęły wątpliwości. Nikt nie wypędza
 
ale to właśnie jedyna klątwa, której nigdy nie potrafiłem sprostać.