Ten czas nie pójdzie w zapomnienie

Ten czas nie pójdzie w zapomnienie,
Zostanie ze mną aż po grób,
Czas, gdy uczucia i pragnienia
Zlały się w jedność naszych dusz.

Gdy twoje usta po raz pierwszy
Wypowiedziały: kocham cię,
Choć duszę trapił ból udręki,
Ty nie poznałaś smaku jej.

I jak mi źle, jak smutno było,
Gdy twej miłości nadszedł kres,
I kiedy z serca wyrzuciłaś
Uczucie, co wciąż we mnie jest.

I tylko to mi ukojeniem,
Com słyszał z ust kochanych twych -
To słowa żalu na wspomnienie
Spędzonych ze mną wspólnych chwil.

O tak, ty moja zła i dobra,
Choć nie powrócą dawne dni,
Miłości naszej słodka pora
Pięknym wspomnieniem może być.

Wspaniała myśl i jakże miła,
Bo po cóż duszy wieczny płacz,
Kimkolwiek dzisiaj byś nie była,
Byłaś mi wszystkim w tamten czas.

There was a time, I need not name

There was a time, I need not name,
Since it will ne'er forgotten be,
When all our feelings were the same
As still my soul hath been to thee.

And from that hour when first thy tongue
Confess'd a love which equall'd mine,
Though many a grief my heart hath wrung,
Unknown, and thus unfelt, by thine,

None, none hath sunk so deep as this---
To think how all that love hath flown;
Transient as every faithless kiss,
But transient in thy breast alone.

And yet my heart some solace knew,
When late I heard thy lips declare,
In accents once imagined true,
Remembrance of the days that were.

Yes! my adored, yet most unkind!
Though thou wilt never love again,
To me 'tis doubly sweet to find
Remembrance of that love remain.

Yes! 'tis a glorious thought to me,
Nor longer shall my soul repine,
Whate'er thou art or e'er shalt be,
Thou hast been dearly, solely mine


Wiersz George’a G. Byrona w przekładzie Wsiewołoda Rożdiestwienskiego
śpiewa Aleksandr Suchanow, który jest również autorem muzyki. Link w komentarzu.

Нет времени тому названья

Нет времени тому названья,
Его вовек не позабыть,
Когда все чувства, все желанья
Для нас слились в одно - любить!

Когда уста твои впервые
Слова любви произнесли,
Моей души терзанья злые
К тебe, я знаю, не дошли.

И как мне тяжко, грустно было,
Когда любовь ушла твоя,
Когда беспечно ты забыла
О том, что вечно помню я!

Одно осталось утешенье:
Мне довелось из уст твоих
Услышать слово сожаленья
О днях, для сердца дорогих.

О да, и добрая, и злая,
Хоть вновь любить не можешь ты –
Теперь я все тебе прощаю
За ту минуту доброты.

И вновь я счастлив, как бывало:
Душа не хочет помнить зла.
Какой бы ты теперь не стала,
Ты лишь моей в те дни бы.