poniosło nas.
pamiętam jak śpiewałem pogodę
na za krótki od ciebie list.
kilka dni po zieleni wpadliśmy na siebie.
dotąd szczelnie zamknięta
otworzyłaś się na gotowe.
samotność pozwoliła nam wchodzić w siebie.
nietrudno było poczuć świt.
przeszukiwałem nieskończoność
gdy pieściłaś mnie aksamitnymi ustami.
wówczas płynęłaś we mnie szeroką rzeką.

niedawno wśród snów znalazłem czarny sufit.
dziś ubierasz deszcz.