Witam. Bardzo mi się podoba słowo, które
swojego czasu na temat istoty poezji wygłosił
Ryszard Krynicki. Otóż:
Im dłużej piszę wiersze, tym trudniej byłoby
mi powiedzieć, czym jest poezja. Mógłbym
tylko powtórzyć za Wisławą Szymborską:

Niejedna chwiejna odpowiedź
na to pytanie już padła.
A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego
jak zbawiennej poręczy.

Wszystko się zgadza. Mądre i pokorne słowa.
Definicja nie istnieje. Jeżeli istnieje, to nikt jej nie zna.
Fizycznie jesteśmy ludźmi.
Duchowo i również.
Pisząc wiersze jesteśmy zatem zamieszani -- bardziej
w naszą fizyczną sferę, albo duchową. Dotykamy przedmiotów,
albo nie dotykamy i tylko czujemy. W Twoim wierszu
jest piękny duch oraz czucie ulotnej chwili.
Nie ma tutaj miejsca na mechanizm i fizyczną
formę. Jest tylko natchnienie i rozwiązana sznurówką.
Przepiękna kompozycja - subtelna i w harmonii z naturą.
Naturą pierwotną - niczym nie ograniczną.


wsuwam stopy w piasek
(...)
by ściszyć dzień do szeptu

Jakże elegancko i poetycko (cokolwiek to znaczy
w kontekście). Malujesz obraz i zostawiasz mnie
czytelnika sam na sam na wprost swojego dzieła.
Przepiękna przestrzeń. Wiersz napisany absolutnie
przez osobę bardzo wrażliwą. O ile tak naprawde
nie znamy definicji poezji, o tyle zawsze z przyjemnością
przyczytamy słowa, które zrodziły się w tak wrażliwym
człowieku. Bardzo dobry wiersz. Pozdrawiam.

Wiersz również wyciszony do szeptu, można by go trochę ozdobić. Ponieważ lubię ten temat, skusiłem się na swoją wersję:

śródziemnomorski błękit
odbity w morskim lustrze
napełnia powietrze wyzwalającym blaskiem

tracę cielesność
w rozgrzanym piasku idę
razem z wody szumem

jakże delikatnie
wymawiają twoje słowiańskie imię
koziołkujące fale

rozrzucone zgłoski
razem z kamykami
pobłyskują na piasku

podnoszę je
patrzę...

chwile straconych szeptów
pachną morskim wiatrem


Przepraszam za nachalność, ale Twój wiersz obudził we mnie chęć do poszukiwań. Poezja to ruchoma tarcza. Celujemy, strzelamy i za każdym razem trafiamy w coś innego Moc pozdrowień.

Czułe słowo zaklęte w intymną literę
Pięknie, Iwonko, tak powinno się pisać wiersze - prosto, czytelnie, jasno i bez udziwnień.
Ty to zawsze robisz i chwała Ci za to.

Wiersz jest dowodem na to, że im mniej tym lepiej.
Na tak małej płaszczyźnie słownej oddałaś tak dużo.
Te wersy się widzi, czuje, są gdzieś blisko.
Jak słowa cicho szeptane w godzinę spełnienia.
Ja animuję się w Twoich obrazach, zaszeptałaś mnie na amen
I odchodzę mile podjęty świetnym wierszem o małej powierzchni, a jakże malowniczo kreślący pewną sytuację, wprost z serca.

Aby usatysfakcjonować autorkę, a także pana Mikea, wysuwam tezę, że wiersz ten mógłby się znaleźć w tomiku M. Pawlikowskiej i nikt prawdopodobnie nie zorientowałby się, że to nie ona jest autorką. Może zawiodł mnie brak wrażliwości, a może wskutek czytania bardziej męskiej, uszczypliwej poezji, moje oczekiwania się zmieniły...Tak czy owak, jako krótki, miłosny liryk wiersz bardzo dobry i taką da)em ocenę. Pozdr.

Rzadko zaglądam na portal, ale cieszę się, że poczytałam trochę Twoje wiersze AJW.
Tutaj zdecydowanie bardziej podoba mi się druga część tego wiersza - elegancka, minimalistyczna i kontemplacyjna. Pocztówkowy opis zawarty w pierwszych wersach natomiast nie jest może czymś, co bardzo mnie razi, natomiast też w żaden sposób nie intryguje - to absolutnie coś typowego i przewidywalnego dla Twoich wierszy. Całość jest jednak przemyślana i spójna.
Jeżeli miałabym coś zmienić, to moim zdaniem zdecydowanie najsłabszy jest tytuł - po pierwsze mało oryginalny, przywodzący na myśl dość ckliwą poezję (a Twój wiersz zdecydowanie zasługuje na więcej!), a po drugie - niepotrzebnie powtarzasz końcówkę, gdzie już słowo "szept" pada. Poszukałabym czegoś mniej oczywistego.