Czekam na śnieg jak na wodę święconą  z nieba.

Wtedy to ksiądz proboszcz - pogoda idzie z miotełką chmur  

i macha w prawo, w lewo, Sypie śnieżynkami  na dachy, na drzewa, bo zbliżają się święta, a w niepoświęconym powietrzu nie brzmi prawdziwie kolęda, las cicho nie uklęknie, nie przemówią zwierzęta. Więc  czekają na śnieg dzieci i choinka i ci dorośli, w których pomimo wieku oddycha młoda dusza chrupkim zapachem zimy i przejrzystym urokiem świata. I tylko wróble być może, które z głodu gotowe są wyrzec się Boga nie chcą śniegu, ni w grudniu, ni w styczniu. A może jednak i one przed mrozem muszą się ukryć w puchu i żyją z darowizny jagód i ludzkich ochłapów, może...

Tymczsem śnieg nie pada. Ksiądz proboszcz - pogoda swoje obowiązki na kiedy indziej odkłada i niebem wędrują szare puste chmury. Bić w dzwony nie wypada, ani posądzać Boga o to, że skąpi śnieżynek. Trzeba poprostu czekać i ufać, że  porządek rzeczy na święta zabezpieczy odrobinę šniegu i dusza z radością westchnie; czas się  cofnie w tamte lata kiedy byłeś dzieckiem i uwierzyłeś w daleką niejasną przyszłość jak w darowiznę śniegu. Patrzyłeś w gwieździste niebo, mroźne i ogromne, a gdy wstałeś rano było czyściutko za oknem i kochałeś te drzewa okryte świeżą bielą i zasypane drogi,i dom, i krzesło, i szybę, i zapach ciastek, i ferie.

Czekam na śnieg ja obecny i ja miniony, bo czas jest jak powietrze, można nim oddychać, wciągać, wypuszczać, przykładać do szyby usta i ręką ją przecierać, i wierzyć coraz mocniej, teraz gdy zim przed tobą ubywa w to, że ta wielka ostatnia, Zima Prawdziwa, to będzie jedna z tamtych, o których w żaden sposób nie potrafisz zapomnieć.