Witam. Dla mnie osobiście, gdzie w swoim życiu zmagałem się z uzależnieniem od alkoholu, hazardu... dotykamy się z tym wierszem - za pomocą poezji oraz człowieczeństwa - w każdej przestrzeni. Przestrzeni bezpośrednio związanej z poezją, jak zamiarem uczynienia poezji z ludzkiej części układu mezolimbicznego (warto zapoznać się z tym --anty--poetyckim zwrotem). Akceptacja społeczna oraz jej brak jest tutaj kluczowym mechanizmem, który praktycznie decyduje o wszystkim. Uzależnienia ściśle behawioralne, czy też od od substancji psychoaktywnych -- generalnie poruszamy się w podobnej strefie dyskomfortu oraz czasu i przestrzeni. Nie mnie teraz rozstrzygać z zamiarem udania się po - sensu stricto. Filozofia i poezja od lat wzajemnie szukają inspiracji. O ile filozofia poszukuje odpowiedzi, o tyle poezja maluje i dostarcza inspiracji. Zresztą, to i również bywa zmienne. Chciałbym teraz odnieść się do drugiej quasi-zwrotki, otóż:

później poranek mokry jak ślimak
albo całe stado i wstręt bez skorupy
chcę dotknąć trawy nie myśleć
że gdy z niej wyjdę będę mieć brudne nogi

Moim zdaniem jest to najpiękniejsza - pod względem poetyckim, jak filozoficznym -- część wiersza. Niezwykle poruszające słowa. Bez znaczenia, co Autor "narozrabiał". To jest na dalszym planie. Na pierwszym planie jest jakże ludzki pierwiastek - etyka, moralność oraz zrujnowane, miejsce w spoleczeństwie -- versus moje wciąż, po ludzku i prawidłowo bijące serce. Gdzieś jednak jestem słaby i ulegam -- gdzieś jednak jestem wciąż człowiekiem i nie zamierzam się poddać... Bardzo elegancko to wszystko wybrzmiewa. Niezwykle do mnie przemawia i pobudza. Jeden z lepszych fragmentów w ogóle w historii poezji - gdzie autor udaje się w te mroczne rejony oraz próbuje dać szkic swojego świadomego oblicza. Bardzo, bardzo dobry wiersz. Pozdrawiam.

Dziwi mnie autokomentarz autorki: "przewinienia nie miały konkretnego wyrazu bo są universalne..." Hmm...być może da się rozciągnąć wyobraźnię i uznać, że gdy podmiot liryczny mówi: " nie patrz mi w oczy i nie dotykaj wody, ..."zwraca się nie do mężczyzny a do jakiegoś niesprecyzowanego bliżej, abstrakcyjnego nałogu. Ale taka interpretacja wydaje się mało wiarygodna. Wiersz raczej wskazuje na bardzo specyficzną sytuację: noc spędzoną z kochankiem; "wciągam (...) mocno (noc w piersi) aż zawiruje wystrzeli fajerwerkiem". W następnej strofie razem z porankiem pojawia się uczucie winy (nielegalny kochanek?). Są tu biblijne aluzje, wąż zastąpiony ślimakiem. Oba stworzenia w nas, istotach o ciepłej i suchej skórze, budzą wstręt: są mokre, šliskie i zimne. W następnej strofie znowu motyw biblijny: "grzeszne miejsce tak pięknie zakryte liśćmi" - listek figowy ze średniowiecznych obrazów przedstawiający scenę wygnania. Ostatnia strofa może mniej oczywista: "nie dotykaj wody bo umrą we mnie wszystkie złote ryby" (dobre, czyste uczucia?)
Wiersz przedstawia wewnętrzny konflikt i można dopatrzeć się tu sporo psychologi, ale czy filozofi ? Filozofia to raczej spokojne rozważania nad istotą bytu, wiedzy, moralności, etc. Zawsze przedstawia zagadnienia z dwóch punktów widzenia, za i przeciw, dyskurs, rozprawa, analiza. Tutaj natomiast jest wybuch emocji, reakcja. Wszystko jest przedstawione jednostronnie i negatywnie: noc- kaszel, poranek- mokry ślimak, dziurawa łódź, spruchniały most, grzeszne miejsca, brudne nogi, zdechłe (w domyśle) ryby. Prawie jak zły sen.
Nie jest też oczywiste, że wiersz jest o uzależnieniu. Mówi o tym tylko tytuł, natomiast z samej treści to nie wynika. Równie dobrze wiersz mógłby przedstawiać moralne rozterki po jednej "szalone"j nocy...Nawet gdyby wiersz zacząć słowami: I znowu do klatki piersiowej...to należałoby w nim użyć dodatkowych środków dla podkreślenia powtarzalności uczynku, jak również zmagań z nałogiem, dźwigania się i upadków. Tak więc wiersz nie jest o nałogu, a raczej o emocjonalnym uzależnieniu się od drugiej osoby. czyli o jakiejś niemożliwej (zakazanej) miłości. Tak to odebrałem, co wcale nie oznacza,że wiersz się niepodoba, wprost przeciwnie. Wiersz może zachwycać ciekawą metaforyką, z użyciem przyrody do wyrażenia uczuć, które są konsekwencją konfliktu między tym co naturalne i tym co zabronione społeczną umową, czyli samo życie! Jest w wierszu też element kobiecości, mężczyzn te rozterki nie prześladują z taką siłą. Tłuką się oni w piersi dopiero po przyłapaniu na gorącym uczynku. Zdradę mają we krwi. A teraz mi wypada tłuc się w makówkę, że sprzeczam się z autorką. No cóż taki już jestem, brak taktu, wrażliwości? Wszystkie te opcje wchodzą w rachubę... Konflikty są źródłem postępu, o ile nie dotkną za głeboko, brrr...wchodzę coraz głębiej w psychologię. Z obcowania z kobietami nauczyłem się jednego: nie wybaczją ...