Nigdy do końca nie wiadomo z kim i z jakiego powodu
te nocne rozmowy bez polskich czcionek. Język 
w ciemności łatwo traci konkret i forma rozmywa się
wśród świateł koczujących na wodzie.
 
To też wędrowcy, zaklinający wiatr od morza
- rozkładają prześcieradła, czekając aż rankiem, zbierze się rosa
i wypełnią sny, to co my także nosimy wszędzie ze sobą
myśląc, że w każdej chwili ktoś może zapytać o rodzinę.
 
Stare dzieje odkładane na czas po stworzeniu
kiedy będzie słychać, że świat się śmieje, chociaż powody
nie są  oczywiste, a ludzie do końca nie przekonani. Miejsce, czas
nie istnieją równie namacalnie jak my
 
odbierając znakom ich ogonki, zwierzęcą ufność
że kiedy zwiną się w kłębek, potrafią zachować ciepło
i w darze przekazać pierwszym  porannym promieniom.
Zastanawia jednak ich zimny akcent
 
kiedy na stole brzękną sztućce
ustawione zawsze identycznie, jakby miały sugerować
– udział własny. Tyle trzeba zrozumieć.