To zawsze kobiety, w których niełatwo się znaleźć
pełne ciemnych kafejek i markiz w pasiastych sukniach.
Kobiety, stojące na szczycie schodów, tuż przed rozpadem
na sypialnie i garderoby. Udzielne księstwa
 
ich ptasich główek wiecznie trzeszczą od wyborczych kart
kiedy ogrodnicy gorączkowo bielą drzewa wzdłuż alej.
To kobiety, w które niełatwo jest uwierzyć, lecz łatwo od nich zająć
ogniem, zebrawszy jak liście na stosy, kiedy młoda trawa
 
strzela źdźbłami, ziemia wyzwala od dłużyzn. Teraz ich wysokie
głosy dominują, skóra na twarzy napina, żeby wytrącić
z równowagi rękę zapalającą papierosa i siwy dym okala
rozbłyski. Nie ma już dla nich scenariuszy, ani wróżb
 
z różowych biletów, a jednak rozpychają się w fotelach
na kółkach, wiecznie ciekawe sensacyjnych puent
z ciągnącej się w nieskończoność przełomowej chwili życia
bo jeśli śledzić los, to tylko przez dziurkę od klucza.