już któryś rok tak wiszą na gałęziach,
aż proszą się o zerwanie. ale nie zjesz,
człowieku, bo każdy ma w sobie żarówkę.

niby betka, ładuneczek elektryczny pod skórką,
w szklanej banieczce. a ile przydałby wiedzy,
gdyby tylko dało się do niego dożreć!

niejednego brała chętka, paru — opamiętało się
w porę. bisurmaniak, co poinfantylizował za bardzo,
i drugi, któremu zwały tłuszczowe zafałdziły łeb,
— długo ślinili się okruchami.

co, znowu znalazły się odważne jełopy?

cisza aż bije przez zamknięte drzwi parlatorium.
nad skrzydłami jarzy się napis:
NIE WCHODZIĆ PRÓBA NASYTU.

tylko czekać, aż rozlegnie się rzewny jęk,
postaciom na drewnianych obrazkach
jeszcze bardziej wykrzywią się pyski.