radocha: będą remontować drogę!
wreszcie utwardzą przeklętą gruntówkę, cywilizacja
marynarskim krokiem wkolebie się pod eternity.

ledwo rozpoczęli prace — zonk: coś prześwituje.
uwaga, twarde, z blachy i pustaków!

po paru ładnych godzinach grzebaniny robotnicy
wydobywają sporą kaplicę czasu (nie: kapsułę,
wiem, co widziałem!).

czym podważyć wieko? już trzeci łom
wygiął się, jakby był zrobiony z dżemu.

poszło. szarfy tam, drewniane sidła, krucyfiksy,
na środku urozetowanej posadzki — ty,
cała w modlitwie i strachu, czy da się żyć
bez jęku o przyszłość, jutro, o hajs,
co zrobimy, jak dosięgnie nas gestapolonizacja.

mówisz tak niepotoczyście, do tego stopnia
zbryloną i sztuczną gwarą, że stanęłaby w gardle
najbieglejszemu dialektologowi, a i sam Zamenhof
porzygałby się próbując dojść w niej tołku.

wyciągam na powierzchnię, niosę do domu
powiedzmy: cucić z fobii.

budzisz się nad ranem, kompletnie bez pamięci.
nowa i świeża, gotowa do zapisania.

leż, przecież nie istniejesz.
i grzecznie mi tu, osobliwiczko
(widzisz? też umiem wiązać supełek na języku!),
bo jak kalnę, to aż wybiegnie mi się drugą stroną,
tysiącem bocznych furtek.