miliony istot w dziejach nigdy nie miały
styczności z człowiekiem. w mikrołepetynach
nie mogłoby im się pomieścić, że są na świecie
takie wielkie i gorące, podobno całkiem mądre
potwory, które nadają nazwy ich gatunkom,
a i, w manii szeregowania, klasyfikowania,
albo w antropomorfizacyjnym szaleństwie,
gotowe byłyby nazwać je same.
każde z osobna.

potężna liczba bytów nie miała (nie dostąpiła
chwały? e tam.) imion, ani pojęcia, że jest słowo,
narzecze, bestie zza gór i oceanów są w stanie
za ich pomocą określić właśnie je, wydzielić z
chmary, roju, kolonii każdą jednostkę,
i przypisać właśnie do niej strzępek fali dźwiękowej.

zastanawiam się, czy wszystkim rybom głębinowym
sprzed wieków, owadom żyjącym parę dni w 1987 roku,
fenkom, manulom i nieświszczukom zdechłym w dniu,
w którym urodził się Niesiołowski, stryjek Gorbaczowa,
czy zmarła moja matka, podobałoby się to?

może poczułyby się nieswojo, te niećwierki puklerzówki,
motylice wątrobowe, gdyby zaświtało im w zwoiczkach,
że ktoś je na swój sposób dotyka, narusza ich
integralność, prawo do bycia niedomawialnym.

może złoszczono by się w ławicach i termitierach, że
jak śmieją przylepiać nam coś tak obcego i
niepotrzebnego, giganci przebrzydli,

nie mają własnych problemów? wojny u nich,
głody, inflacje, a ci nam — pac, pac, jakieś stemple,
dźwięki nabite na ciała, doszyte do tkanek!

i co, do diaska, czułbym, gdyby okazało się,
że w języku hipotetycznych istot wyższych
moje "imię" jest czymś wyjątkowo pięknym,
albo parszywym?

że można mnie określić poprzez gradobicie, kulę
zmiętych tkanin, swoistą planetę-łachman,
lub czynność, na przykład zasnuwanie, zmycie,
albo śmieszniej: przez brak?

że gdzieś tam gadają na mój temat
wprawiając bezgłośność w ruch, roztrzaskując
jedno milczenie o drugie.