Witaj Pliszko
Coś jest w tym, co napisałaś. Miałem kiedyś ogrody, sady, tysiące róż i innych kwiatów. W dzieciństwie uwielbiałem biec przez cały sad jabłoniowy, który tak cudownie rozkwitał i pachniał dojrzałą wiosną. Czułem się, jak jeden z rycerzy z dzieła Bormana "Excalibur". Róże, mimo że nie rosły w szklarniach, tylko w ogrodzie, były wyjątkowo zdrowe i odporne, kwitły nawet mimo pierwszych przymrozków. Zaszczepiłem szlachetne odmiany wraz z ojcem, na dzikich, żywotnych korzonkach. Kochałem, ze wszystkich odmian, tylko jedną - delikatną i piękną Casanove, jej zapach, kształt i kolor oczarowałyby najzatwardzialszy kamień. Ale był jeszcze jeden kwiat, wśród tysięcy innych krzewów, bylin i drzew - wychowana na Dzikich Polach, słaba, wysmagana wiatrem "roślinka" - to jej wszystko zawdzięczam - moc i siły witalne, by uginać się przed wietrzykiem, zasklepiać się w sobie, gdy przyjdzie kataklizm i rozkwitać w słońcu, gdy Bóg rozpina tęczę na horyzoncie.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś

Cześć Pliszko.
Bardzo barwny i mądry rodzaj prozy poetyckiej. Dziwię się, że admin nie docenił i umieścił na dolnej półce. Dla mnie tekst odkrywczy i z puentą pouczającą pyszniących się szpanerstwem bufonów.
Ponadto Autorka wzbogaciła tekst obrazowymi metaforami i przenośniami. Do tego utwór na czasie. Przecież zaraz nadejdzie oczekiwana przez wszystkich wiosna!
Dzięki Pliszce chyba inaczej spojrzę przez okno na kwitnące kasztany. Z większym rozmysłem. Głębiej rozumiejąc istotę przyrody, którą dotąd lubiłem, nawet nieraz uwielbiałem, ale bardziej ślizgając się po niej dla przyjemności oka.
Gratuluję Pliszko.

Pięknie napisane.

Pozdrawiam, Kaz

Pliszko, ujął mnie Twój krótki tekst, pisany z niezwykłą delikatnością i wyczuwalną kobiecą ręką.
Roztaczasz kwiatowe światy, pełne samoistnej radości życia, bowiem w roślinności jest tyle uroczej rozkoszy, że tylko Boska ręka mogła ten świat stworzyć, by cieszył ludzkie oko i dawał tak wiele radości

Piszesz pięknie, nastrojowo i ze świadomością tego, co chcesz w swojej krótkiej miniaturce przedstawić - utwór, choć prosty i niewysilony w dobrym tego słowa znaczeniu, trafił w mig w głąb mego serca, gdyż kocham kwiaty, często je fotografuje i zamieszam zdjęcia na znanym portalu społecznościowym, gdzie moje prace cieszą się uznaniem.

Miłość do kwiatów jest jak miłość do kobiety.
Rozkwita nagle i trwa.
I choć kwiaty usychają, my je nadal kochamy i czekamy na ich powrót do życia.
Wiosna czyni tu cuda,

Bardzo głęboka jest pointa - czy nasze życie będzie coś warte i przyniesie owoce, czy też zmarnujemy je na niczym.
Tego drugiego bym nie chciał.

Z wielką przyjemnością mi się czytało

Pozdro!

Dzień dobry.

Zacznę – podobnie jak Autorka – od tytułu. Daje do myślenia...
Po chwili zadumy doszedłem do wniosku, że jego przekaz nie jest prawdziwy. Nie wszyscy bowiem jesteśmy różami. Jest wśród nas niejeden narcyz czy mimoza.

Przejdę teraz – idąc tropem Autorki – do przebiśniegów i krokusów.
Nie jest prawdą, że budzą się w topniejącej pierzynie wraz z oślepiającymi promieniami wiosny.
Przebiśniegi zwiastują tę, jakże zachwycającą, porę roku. Kwitnąc już w lutym, przyzywają wiosnę jak morskie syreny zagubionych marynarzy. Krokusy z jej uroków w pełni korzystają.

I przebiśniegi, i krokusy nie rodzą się tylko po to, by cieszyć siebie i nas swoją urodą.
Wygląd to nie wszystko!
Przebiśniegi są niezwykle cenne jako rośliny miododajne, jako jedne z pierwszych po zimie dostarczają pożywienia pszczołom. Jest z nich pozyskiwana galantamina, wykorzystywana do leczenia chorób neurologicznych oraz likoryna, działająca przeciwwirusowo.
Podobnie jak różni są ludzie, różne są krokusy. W ich gęstwie skrywa się Crocus sativus, inaczej szafranem zwany. Pozyskujemy z niego przyprawę ryżu, owoców morza, zup i ciast.
Podsumowując: wspomniane wcześniej rośliny dają nam coś więcej niż możliwość cieszenia oka ich wyglądem.

Przejdźmy teraz do kwiatów określanych przez Autorkę jako wyjątkowe, zdolne do poświęceń. Kwiaty, które przekwitają i rodzą owoce. To stwierdzenie też mija się z prawdą.
I kwiaty, i owoce jedną mają matkę. Przykładem jest chociażby śliwa (Prunus L.) – rodzaj krzewów i drzew z rodziny różowatych (Rosaceae Juss), czy też róża (Rosa L.) – rodzaj krzewów należących do rodziny różowatych (Rosaceae), ta ostatnia wrzucona niesprawiedliwie przez Autorkę do jednego worka z zapatrzonymi w siebie ślicznotkami. Róża na to na pewno nie zasługuje. Wiedzą o tym wszyscy pijący – w jesienne i zimowe wieczory – gorący, aromatyczny napar z dzikiej róży.

Końcowa rada dla ludzi, której udziela Autorka, wskazując kwiaty godne naśladowania, wydaje się więc nie do końca przemyślana. A lista właściwych roślin powinna być o wiele większa.

Pomimo wszystkich wątpliwości przedstawionych w moim komentarzu, zgadzam się z końcowym stwierdzeniem, że „piękno przeminie tak czy siak”. Moje lustereczko już od dawna nie reaguje na stawiane mu pytanie: „Lustereczko, powiedz przecie...”.

I jeszcze jedno. Tekst trafia do serc czytelników. Przykładem są komentarze moich poprzedników.
To największa siła tego krótkiego utworu.

Pozdrawiam, mając nadzieję, że Autorka potraktuje moją rozprawkę przyrodniczą humorystycznie
JL

To nie tyle felieton, ile bardziej poetycki esej. Bardzo piękny i mądry. Chociaż ja byłbym dla róż bardziej łaskawy. Gratuluję dużego, pozytywnego odzewu. Nie rozumiem tylko samobiczowania od autora. To chyba jedyny powód umieszczenia tego na dolnej półce? Doceniajmy własne talenty.

Pozdrawiam

Ps. Polecam recenzje moje powieści http://www.okiem-julii.pl/2024/.../marek-adam-grabowski-ogrody-ciszy.html