Tetu
Tak sobie pomyślałem dzisiaj, czytając Twój wiersz, czasem trzeba odejść od rutyny, nie tylko w w codziennej pracy, łamiąc głupie schematy, wykazując się ponad przeciętną wiedzą i uczuciem, także talentem. Można zrobić to również tu i teraz. Dość dzisiaj oklepanych komentarzy - "Fajnie to ujęłaś", "Podobało mi się" itp. itd.. Nie, dzisiaj spróbuję inaczej:
Jako dziecko nie znosiłem niektórych owoców, a mieliśmy ich mnóstwo, w sadzie i przydomowym ogrodzie, tak samo, jak liczne były otaczające nas kwiaty i rośliny, sprowadzane przez ojca botanika i pielęgnowane przez matkę ogrodniczkę. Wśród wielu pysznych lub pięknych, cieszących oko skarbów i łatwo dostępnych były i takie, których zdobycie było albo okupione ranami, stratami w ubiorze, bólem przez parę dni, za naruszenie świętości. Jedna szczególnie roślina ciążyła mi w młodości niczym zadra, był to agrest - piękny i dostojny ale kolczasty Złoty Triumf. Nie znosiłem go zrywać, zawsze byłem dotkliwie pokłuty, a czasem kolce się łamały, uwierając w mym ciele. Zrywanie było też żmudne i nudne, efekty mizerne, a ich uwiecznieniem wieczorne oczyszczanie zebranych owoców, z szypułek i ogonków tak, by mogły być użyte do kompotów i komfitur. Ten cały mój trud, nie było w stanie zrekompensować nawet cudowne, rodowe ciasto mojej mamy "Jojo" - kawowe na wskroś, przełamane nutą agrestu.
Dopiero po latach, mądrzejszy i sprawniejszy, nauczyłem się zmieniać dziecinną nienawiść w szacunek, wykorzystując nadmiar agrestu, do własnych celów. Dawny wróg, stawał się uniwersalnym przyjacielem, półproduktem na drodze osiągnięcia nowych umiejętności. Robiłem z niego moszcz, następnie winny nastaw, wino bardzo długo uczyło cierpliwości, odstręczając jak kolce, paskudnym mysim zapachem. Po paru latach ta, obrzydliwa breja, zamieniała się cudowną słomkowo-zieloną, aksamitną, godną najlepszej złotej oprawy ciecz. Potrafiłem tym cudem zaskoczyć najlepszych znawców i somelierży. I tak wróg stał się przyjacielem.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś