Januszu
Wielu powie - "lepiej najgorsza prawda ale prawda, nie kłamstwo" - i pewnie będą mieli rację.
Bo widzisz, gdy raz się zacznie kłamać, to zwykle ciężko przestać, następne kłamstwo jest w obronie pierwszego i tak dalej, aż znajdujesz się w matni, ta "bajka samo grajka", zaczyna żyć własnym życiem, a ty przestajesz w końcu ją kontrolować. Jeszcze gorzej, gdy kłamanie staje się drugą naturą i sami gubimy się w tej fikcji, nie odróżniając prawdy od fałszu. A co, jeśli jedno malutkie kłamstwo, zostanie w końcu zdemaskowane, najczęściej przypadkowo, co wówczas? Otóż tracimy na zawsze wiarygodność i nie ważne, że dotąd byliśmy wzorem cnót, piętno kłamcy zostanie do śmierci i dalej, we wspomnieniach o tobie.
Wiem, trudno jest umierającej osobie powiedzieć, że właśnie umiera, że walające się dokoła flaki, należą do niej ale gdy umieranie ma charakter przewlekły, nie można kłamać, bo sami zaczniemy umierać! Tak, tak, wiem co mówię - tego typu kłamstwo wywołuje w nas samych zgryzotę, poczucie winy, że przecież gdyby wiedział mógłby jeszcze nacieszyć się życiem, zmienić lekarza, terapię, skrócić mękę etc.. I tak sami gnębiąc się psychicznie, popadamy w chorobę umysłu, wreszcie fizyczną, toczy nas rak, rak którego wymyśliliśmy/sami stworzyli, zrodzony z wyrzutów sumienia.
Tak mi się wydaje, że nie ma usprawiedliwionego kłamstwa, za każde, jakie by nie było, w końcu i tak zapłacimy.
Pozdrawiam serdecznie - Zbyś