„  To było straszne”

Biegnę , a właściwie uciekam,

co po chwila odwracam się za siebie.

Goni mnie, z siekierą w ręce.

Rzucił, trafił , odrąbał mi nogę w kolanie.

Przeraźliwie wrzasnąłem, poderwałem się.

Zimny pot oblewa moje czoło,

myśli w bezładzie kotłują się w mojej głowie,

oczy dramatycznie szukają potwierdzenia, bądź zaprzeczenia.

Rozglądam się pełen obaw i niepewności.

Ściana, łóżko…

Dotykam swego ciała, sprawdzam, upewniam się.

Żyję , jestem w jednym kawałku, kompletny.

Zdenerwowany, zdezorientowany, ale szczęśliwy.

To było takie straszne i takie prawdziwe.

Na pewno już nie zasnę.

                                                                           Janusz Dzikowiecki