stoją tak już od kilku lat; zatraceni w sobie pomiędzy dwoma krawędziami tapczanu, na który nie mogą sobie przypomnieć wejścia. pewnego ranka obudzili się w swoich ramionach, zupełnie porzuceni przez resztę świata, zdani na siebie; teraz patrzcie, patrzcie, jak ich w końcu dotyka przeznaczenie. rozespanym oddechem tłumią w sobie całą złość zgromadzoną przez dobę, ściskiem gardła odpowiadają na pytania dotyczące minionego dnia. nie wiem, czy jeszcze kiedyś ich kolana zetkną się nieudolnie podczas próby znalezienia sobie miejsca w tym bezkresnym materiale, który kłuje nagą skórę swoją chropowatą powierzchnią, ale na razie widzę, że rozmawiają. ich podniesione głosy przecież muszą mieć jakiś większy sens. ich dusze muszą się jakoś porozumiewać. muszą.