Oprócz czerwieni nic się nie sprawdza; a jednak
- tak będzie dobrze, powtarzasz, aż pamięć będzie
zdolna wypełnić się sama, bez pudła układając
na półce gliniane figurki. Coś sensownego
 
trzeba zrobić z pustą przestrzenią, uchronić światło
przed załamaniem. Podobno lepiej utrzymywać się
na powierzchni rzeczy, niż grzebać w porach
gdzie kiedyś jest lepiej ustawione, chociaż niewiele
 
bardziej niż racje niezbędne do przeżycia. Właściwie
sam szkielet, Wypełniony animacjami wschodu
i zachodu, czasów, które wznoszą się ponad, wieszcząc
słotny dzień, kiedy mleko można zlizywać  z szyb
 
miód sączyć z brązowych zasłon. Czuć jednak głównie
smak dymu, dość bezosobowy, żeby potrafił zaprószyć krótki
nerwowy sen, w którym z płonącego domu wynosi się
dziecko i niewiele więcej można wyłowić z mowy
 
płomieni, prócz pretensji, że to ich pierworodny, zawinięty
w płótno, miał przejąć schedę, a dostał się  w obce ręce.