tak wiele osób wykonujących utwory dawnych
mistrzów usiłuje złapać z nimi,
choćby w ujęciu metaforycznym, kontakt.

całe rzesze wyznawców łączyły się i łączą
z dawno zmarłymi prorokami, wstrzelają się w myśli
nieżyjących guru, mędrców sprzed wieków.

zabawne, co nie: setki ludzi niejako przysysających się
do Bachów, Leninów, wywołujących Buddów,
Wyspiańskich, by widzieć świat ich oczami,
uszczknąć choćby okruch, pojąć chociaż ziarenko.

a teraz wyobraźmy sobie, że za półtora eonu ktoś,
uroczo niefrasobliwy, rzuca za siebie myśl-haczyk.
i odławia, na chybił-trafił... mnie,
zostaję, jak główny bohater filmu Freejack,
przeniesiony z przeszłości, wydarty spod zwałów czasu,
z odmętów gęstej wody. i to wbrew woli.

o czym opowiadam mową perforowaną,
ja – najsłynniejszy poeta Paleolitu?

o mieście. takim, którego nie znałem
(i nie sposób znać!). dokładam mu coś
nieprzystającego, doszywam językiem absurdek.

ględzę o obcej stolicy z dosztukowanym kinem,
w którym grane są jedynie komedie romantyczne
i zoofilskie porno, o zaognionych uliczkach,
spelunie, która wyołtarza się i pół roku po
zamknięciu zyskuje nową funkcję,
kończy jako kościół.

kłamię o Zboczeństochowie, cuda czyniącym obrazie
wewnątrz błotnej bazyliki, ciągle mając nadzieję,
że tamten, paleontolog, w końcu przestanie mi wierzyć.