Widywałem ją wiele razy, nie wiem więc skąd to zaskoczenie
kiedy nie wiem gdzie schować oczy. Kieszeń, but? A może
wchłonąć je w siebie razem z nią. Niech dojrzewa dalej
to tylko pozornie zupełnie inne słońce i ciemna strona wygląda
 
tak samo, jak ta wypełniona pismem matki. Nigdy nie wiadomo
przecież na kogo się trafi, kto obieca oddać do rąk własnych
gdy tylko będzie w mieście. Są jednak rzeczy, które stać się muszą
podobnie jak my, bezbrzeżnie w obejmującej wszystko fali eteru.
 
Skrzypienie głośników, skrzypienie podłogi; składziki cieni
które przekazujemy sobie jak przepis na danie, gdy dawno
wyszedł z użycia, żeby tułać się przez żółte bezdroża, przypominać
miejsca, gdzie stał dom i gdzie teraz stajemy jak serce
 
które nie wie, czy jest się o co bić, a nie chce bez pozwolenia
tykać życia, które przez nie jak przez lustro przepływa
niosąc wszystko, z czego nie trzeba kpić, aby o drogę się spytać.