Jest to wiersz z pomysłem i ma bardzo klarowny, mądry wyraz. Podoba mi się to przeznaczenie. Balans między wzniosłym, a całkowicie podłym znaczeniem słowa pozwala się zatrzymać i oddać refleksji. Czysta filozofia dotyka fundamentów cywilizacji. Technicznie można by jednak nieco ogolić tekst z patosu. Nomen omen nie [używać] zaimków swy, twy i, w ogóle, wypowiadać się lapidarnie, np. 'kokardę udaje' bez 'piękną'. Poza tym słynę z piętnowania personifikacji, ale to może choroba psychiczna, w sumie nie wiem czyja.