Liściem odkrywasz mój las.
Nad rzeką zostawiasz go mostem
uginającym się, gdy powiejesz
tylko dla moich włosów.

Zastanów się, gdzie usiądziesz -
na mchu kładę się przygodą.
Zmęczona budzeniem pocałunkami
o porze moich księżyców.

Dla twych stóp bosych przewidziałam
plaży gęstej piachem zasypanej
chwilę, wśród moich drobnych
rozsypanych, emocjami rozrzuconych dóbr,

bo widzisz - ja klęczę przy mym
złocie, rosnącym w siłę, potęgę.
Bo skarb ten jest czuły,
zwyczajnie potulny, gdy łapię jego ramię,

gdy mówię do ciebie, kochanie.