Zagubiona duchem, nieobecna myślami – taki miewam stan czasami. Koło życia się kręci, gdzieś w niebie są święci. Myśli złe, zadaję sobie pytanie: jak przegonić je? Ludzie są obojętni na innych, lecz nie mogę tego zmienić. Błądzę i błądzę, nie chciej wiedzieć, co ja o tym sądzę.

Kolorowy był kiedyś świat, lecz ktoś zabrał mu dużo barw. Smutna melodia w tle leci, nawet ze smutku pochowały się dzieci. Czarną plamę widzę wszędzie – co to więc będzie? Duża dziura rozwiera ziemię. Wchodzę w nią, bo co ma być, to będzie. Opuszczam powłokę ludzką, wszystko się rozpada, nawet moje myśli.

Dostać kopa od losu i nie zaznać bolesnego ciosu – to jest sztuka. Czy ja przechodzę przez trójwymiar, czy przez pustkę, nie wiem. Widzę tylko, że wszystko jest inaczej poukładane. Rozbite na drobne części. Nie mam ścieżki, mam klocki pod nogami, gdzie muszę skakać, by nie spaść. Ściany się zwężają, mnie zaciskają. Zaraz będzie ze mnie mokra plama, bo zostałam na świecie sama.