Pieśń o nowych czasach

Niczym na alarm dzwon, w nocną ciszę się wdarł końskich podków stuk,

A to znaczy, że nam wkrótce przyjdzie się rozstać bez słów.

Przedzierają się konie przez chaszcze, wertepy wśród gęstych mgieł,

Dokąd na swoich grzbietach poniosą żołnierzy, kto wie?

Nasze czasy są inne, lecz bieg nasz za szczęściem niezmiennie trwa,

Chcemy dopaść je, złapać, lecz ono na nosie nam gra.

Szkoda, że w tej pogoni tracimy tych wszystkich, co bliscy nam,

Nie widzimy, że druhów prawdziwych wokoło nas brak.

Jeszcze długo będziemy skry ognisk na łąkach za pożar brać,

Jeszcze długo skrzypienie obuwia złowieszczym się zda,

A w zabawach dziecięcych i grach echa wojny ożyją znów,

Ludzi dzielić będziemy według tego, kto swój, a kto wróg.

A gdy wszystko ucichnie, wygaśnie do cna i wypłacze się,

Kiedy konie zmęczone galopem wstrzymają już bieg,

Kiedy nasze dziewczęta zamienią szynele na sukien biel –

Tego zła nie wybaczy, nie zapomni nigdy nikt z nas!

1966 r.

Песня о новом времени

Как призывный набат, прозвучали в ночи тяжело шаги —
Значит скоро и нам уходить и прощаться без слов.
По нехоженым тропам протопали лошади, лошади,
Неизвестно к какому концу унося седоков.

Наше время иное, лихое, но счастье, как встарь, ищи!
И в погоню летим мы за ним, убегающим, вслед.
Только вот в этой скачке теряем мы лучших товарищей,
На скаку не заметив, что рядом товарищей нет.
 
И ещё будем долго огни принимать за пожары мы,
Будет долго зловещим казаться нам скрип сапогов,
О войне будут детские игры с названьями старыми,
И людей будем долго делить на своих и врагов.
 
А когда отгрохочет, когда отгорит и отплачется,
И когда наши кони устанут под нами скакать,
И когда наши девушки сменят шинели на платьица, —
Не забыть бы тогда, не простить бы и не потерять!

1966 г.