Mieszkanie numer czterdzieści cztery - Daniel Garguliev - facet średnio obyty w świecie, ale poczciwy. W sumie to twardy. O swoje walczyć umiał. W sumie to miał żonę. Systematyczny był, studia przyzwoicie skończył, prace raczej przeciętną miał, ale miał. Stałą. Wieczorami lubił kłaść się na kanapie w kalesonach, popijać malinową herbatę i słuchać Duke'a Ellingtona. Słowny był, bardzo. Uczciwy. Mieszkanie zadbane. Oprócz żony mieszkała w nim jeszcze jego córka, 5-letnia. Nie było ich tej nocy. U teściowej siedziały. Daniel myślał o nich, troche tęsknił. Bardzo dbał o swoją rodzinę. Może nie był w stanie zapewnić im dobrej rozrywki, ale wiedział, że czują się przy nim bezpiecznie. Żona-Iwona kochała go trochę inaczej niż on ją. W zasadzie to żona-Iwona kochała poczucie bezpieczeństwa. Ale w pewnym sensie, a nawet w wielu sensach byli z sobą szczęśliwi. Prawidłowy element.

Pożar wybuchł gdy szykował sobie kolację. Nigdy się tego nie dowiedział, ale chodziło o eksplozję piecyka elektrycznego w mieszkaniu numer czterdzieści trzy. Najpierw zajęły się zasłony, potem biblioteczka, a potem to starsza, głucho-niema pani Jola nie miała już co się łudzić, że uda jej się ogień opanować.

Momentem krytycznym była chwila, w której płomień dotarł do butli z gazem ustawionej pod ścianą wspólną dla mieszkania numer czterdzieści trzy i czterdzieści cztery.

Daniel akurat kroił pomidory, gdy jego lodówka pod wpływem eksplozji przeleciała przez całą kuchnie i rozbiła się na przeciwległej ścianie. Za lodówką leciały groźne płomienie i gorące odłamki, z których jeden trafił Gargulieva w głowę, a dokładniej w twarz, a najprecyzyjniej jak się da to w prawe oko, którego sekunde później już nie było. Daniel był dzielnym facetem. Mimo szoku był w stanie pomyśleć o kilku kwestiach: "trzeba się wydostać. Jeśli zginę zostawię rodzinę samą, bez środków do życia. Sama śmierć - nie boje się jej, ale Iwona musi mieć męża, a Karolina ojca. To najcenniejsze co mam, nie poddam się."

Gdy skończył myśleć ogłuszył go huk drugiej eksplozji, tym razem jego butla z gazem poczuła się poparzona. Częściowo zawalił się strop, nie na Daniela, ale przed nim. Zostały mu jakieś dwa metry przestrzeni. Łza rozpaczy spłyneła mu po lewym poliku. Spróbował jeszcze odrzucić trochę gruzu, torować sobię przejście. Wtedy zawaliła się reszta stropu.

W mieszkaniu numer czterdzieści pięć mieszkał Tobiasz. Lubił układać ścieżki z pustych butelek. Miał w swoich dwóch pokojach system waypointów. Tej nocy leżał na trasie z sypialni do łazienki, śniły mu się wróżki-zębuszki. Zdziwił się gdy urocze stworzonka nagle zeczęły przypalać go papierosami. To był koszmar. Potem była ciemność.